Τα παιδιά καμιά φορά φέρνουν τους γονείς τους σε δύσκολη θέση. Κουράζονται, θυμώνουν, ανυπομονούν, βαριούνται ή νυστάζουν κι αυτό δημιουργεί εκνευρισμό. Και, καμιά φορά, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, χάνουν την ψυχραιμία τους και εκρήγνυνται φωνάζοντας ή απειλώντας με τιμωρίες. Κανείς γονιός δεν μπορεί να είναι τέλειος -λογικός, μετρημένος, ψύχραιμος- κάτω από κάθε περίσταση. Μήπως όμως τα παιδιά χρειάζονται περισσότερη κατανόηση; Δεν έχουμε όλοι κακές στιγμές; Ο ψυχολόγος και Οικογενειακός Σύμβουλος Jan Hunt, γράφει με πολύ τρυφερότητα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν οι γονείς τα παιδιά τους όταν οι τόνοι ανεβαίνουν.

Η ώρα ήταν 10 μ.μ. Ο μικρός Ααρών, γύρω στα 5, βρισκόταν πολλές θέσεις μπροστά από ‘μένα σε μια μακριά ουρά ανθρώπων που περίμεναν να ρίξουν μια ματιά στο διάστημα απ’ το τηλεσκόπιο του Nature Center. Η μητέρα του, τον κρατούσε αγκαλιά και γελούσε με κάτι που της είπε. Γρήγορα όμως, ο Ααρών έγινε ανυπόμονος,όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα παιδιά όταν χειάζεται να περιμένουν αρκετά για κάτι που θέλουν πολύ –και ειδικά αργά το βράδυ.

Στα πρώτα συμπτώματα ανυπομονησίας η μητέρα του ήταν ευγενική («Το τηλεσκόπιο δεν θα πάει πουθενά! Σε λίγο θα φτάσουμε). Το «λάθος» που έγινε εδώ, είναι ότι η μαμά αμέλησε να επικυρώσει τα αισθήματά του παιδιού, λέγοντας κάτι όπως «Το ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολη η αναμονή –το περίμενες τόσο καιρό!».

Ο μικρός άρχισε να παίζει με τη μύτη της, τραβώντας, ζουλώντας και κάνοντας παράξενους ήχους. Η μητέρα, πάλευε να τον σταματήσει και να τον καθησυχάσει με λογικά επιχειρήματα. Δεν έπιασε. Ο Ααρών ξεκίνησε να φωνάζει «Θέλω να φύγουμε» κλαίγοντας και η μαμά του έχασε τον έλεγχο και την ψυχραιμία της.

Τον πήρε και φύγανε. Έτσι, εκείνο το βράδυ, ένα παιδί που αγαπάει πολύ το διάστημα, δεν κατάφερε να το δει.

Όταν ένα παιδί κάνει φασαρία σε δημόσιο χώρο, ντροπιάζει τους γονείς του, γιατί ηκοινωνία περιμένει απ’ τα παιδιά να είναι ήσυχα και να συμπεριφέρονται σαν ώριμοι ενήλικες –απαίτηση παράλογη και «άσπλαχνη». Αν κανείς περιμένει το αδύνατο είναι βέβαιο ότι θα απογοητευτεί. Όπως οι ενήλικες, έτσι και τα παιδιάγίνονται πιο συνεργάσιμα όταν τους φέρονται με ευγένεια και κατανόηση και όταν οι γονείς τους εμπιστεύονται τις καλές προθέσεις τους. Κανείς ενήλικας δεν είναι συνεργάσιμος όταν του συμπεριφέρονται με αγένεια, όταν τον απειλούν ή όταν τον τιμωρούν. Γιατί περιμένουμε απ’ τα παιδιά μας να συνεργαστούν μαζί μας όταν τους συμπεριφερόμαστε έτσι;

α παιδιά είναι άνθρωποι σαν κι εμάς και συμπεριφέρονται όπως τους συμπεριφερόμαστε. Καμιά φορά, ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι απλώς ανθρώπινα πλάσματα χωρίς εμπειρία, αλλά με αληθινά αισθήματα, που κάνουν το καλύτερο που μπορούν κάτω από τις εκάστοτε συνθήκες.

Ό,τι κάνει ένα παιδί βγάζει νόημα αν προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του. Ο Ααρών ήταν εξαιρετικά ενθουσιασμένος και αν ο ενθουσιασμός του γινόταν περισσότερο κατανοητός, θα είχε σίγουρα βρει τρόπο να αντιμετωπίσει την ανυπομονησία του!

Τα παιδιά αξίζουν όλη μας την προσπάθεια να τα αγαπάμε και να τα καταλαβαίνουμε κάτω από οποιαδήποτε περίσταση, ακόμη κι όταν –ή μάλλον, ειδικά όταν- η συμπεριφορά τους δεν είναι η επιθυμητή. Αν μπορούμε να τους δείξουμε κατανόηση σ’ αυτές τις κακές στιγμές, τότε μπορούμε να τους διδάξουμε με το παράδειγμά μας ποιο είναι το πιο σημαντικό μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή: την ικανότητα να αγαπάς άνευ όρων, την ικανότητα να τους προσφέρεις τη βοήθειά σου ανά πάσα στιγμή, κι όχι μόνο στα εύκολα.

Αν καταφέρουμε να διδάξουμε αυτό στα παιδιά μας, τότε θα τους έχουμε κάνει ένα ανεκτίμητο δώρο, που θα συνεχίσει να υπάρχει και να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά."

γράφει η Φοίβη Γλύστρα