Γκρίζοι τοίχοι, συνθήματα και κάγκελα. «Μα δεν μοιάζουν πολλές φορές τα ελληνικά σχολεία με φυλακές;», μου αναφέρει η Δήμητρα Ντζανή, καθηγήτρια εικαστικών στο 6ο Δημοτικό Σχολείο της Σταυρούπολης. Η ίδια μαζί με συναδέλφους της, τους μικρούς μαθητές και τους γονείς τους αποφάσισαν να ρίξουν χρώμα στο γκρίζο και να βάψουν το σχολείο τους με έργα γνωστών ζωγράφων, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό εικαστικό αποτέλεσμα, με έντονο εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Γράφει ο Ευθύμης Σαββάκης

Η ιδέα προέκυψε από την ανάγκη να ομορφύνουμε τον χώρο όπου περνάμε πολλές ώρες καθημερινά, να τον εμπλουτίσουμε πολιτισμικά, με χρώματα και ερεθίσματα, ώστε να «πλησιάσει» οπτικά αυτό που-κατά τη γνώμη μου πάντα-θα έπρεπε να πρεσβεύει το σύγχρονο σχολείο, μια «κυψέλη» δημιουργικότητας και ζωντάνιας (εν αντιθέσει με την εικόνα που έχουν τα περισσότερα, ενός στείρου περιβάλλοντος, που παραπέμπει σε αστυνομικό τμήμα, ή άλλο δημόσιο κτίριο). Πρότυπό μου αποτέλεσε, η συμπατριώτισσά μου, Ελευθερία Ρούσσου, η οποία είχε κάνει φοβερά πράγματα στο δικό της σχολείο, εμπνέοντας και τη δική μου πρωτοβουλία.

Στην υλοποίηση συνέβαλλαν όλοι οι συνάδελφοι,-έμπρακτα ή ηθικά-ειδικά η δασκάλα της Β τάξης, κα Ανατολή Αυγερινού, ο διευθυντής, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων-οικονομικά και χειρονακτικά-καθώς και ένας άνεργος αλλοδαπός πατέρας. Η διεύθυνση ήταν από την αρχή στο πλευρό μας, ενημέρωσε το Υπουργείο και πήρε την ανάλογη έγκριση, ενώ το μαθητικό δυναμικό από την Γ τάξη έως την ΣΤ έβαλε τις «πινελιές» του!      

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε τέλη Απριλίου και ολοκληρώθηκε στις 12 Ιουνίου, μια μέρα πριν την εκπνοή του σχολικού έτους. Αρχικός σκοπός ήταν οι πόρτες να αποκτήσουν «προσωπικότητα» και να χει η κάθε μια το όνομα κάποιου καλλιτέχνη αντί για έναν απλό αριθμό. Στην πορεία, αποφασίσαμε να επεκταθούμε και στη πρόσοψη του σχολείου, αλλά τελικά δε μας γλύτωσαν ούτε οι μπασκέτες, καθώς τα παιδιά και οι συνάδελφοι ενθουσιάστηκαν απ' την αλλαγή και δε θέλαμε να τερματιστεί. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι αρκετά παιδιά αφιέρωσαν πολλά απογεύματα τους ώστε να προλάβουμε!

Αρχικά, με την κα Αυγερινού ασταρώσαμε όλες τις εσωτερικές πόρτες, σχεδίασα τα έργα, προετοιμάσαμε τα χρώματα και τα παιδιά χρωμάτισαν υπό την καθοδήγηση μας. Αρχές Ιουνίου, κλήθηκαν εθελοντές γονείς μέσω του συλλόγου γονέων να ξύσουν την φθαρμένη από το χρόνο και την υγρασία επιφάνεια της πρόσοψης, ένας πατέρας την αστάρωσε και την προετοίμασε, την σχεδίασα και τα παιδιά ζωγράφισαν! Στο τέλος, έγιναν με τα ίδια βήματα και οι μπασκέτες.  

Δίπλα σε κάθε πίνακα υπάρχουν συνοδευτικά καδράκια, που περιέχουν τη φωτογραφία του εκάστοτε καλλιτέχνη που αναπαριστάται στη πόρτα, ώστε τα παιδιά να γνωρίσουν και τη φυσιογνωμία του-είναι κάπως, σαν να τους «συστήνεται». Επίσης, υπάρχει σύντομο κείμενο που αφορά τη ζωή, την εποχή και το καλλιτεχνικό ρεύμα που ακολούθησε, καθώς φυσικά και μια φωτογραφία του έργου που επιχειρήσαμε να αποδώσουμε στην πόρτα.

Τα έργα ανήκουν σε καλλιτέχνες που διδάχθηκαν τα παιδιά κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, στα πλαίσια του μαθήματος μου, αλλά και διαθεματικά και έτσι τους ήταν απολύτως οικεία, από τα μικρά πρωτάκια, ως τα τελειόφοιτα εκτάκια.  

Τα παιδιά, προς μεγάλη μου έκπληξη, ενθουσιάστηκαν και έδειξαν συγκινητική ανταπόκριση, καμάρωναν για τη δημιουργία τους στους γονείς τους, εντούτοις, εξίσου σημαντική για μένα ήταν και η στήριξη των συναδέλφων μου, με λόγια ή έργα.

Ασφαλώς, δεν ήθελα να μείνουμε στο ερέθισμα που δόθηκε μέσω των μαθημάτων, αλλά να αφήσουν τα ίδια τα παιδιά το στίγμα τους στο σχολείο, ως μια καθημερινή υπενθύμιση της δημιουργικότητας, αλλά και των δυνατοτήτων τους.

Βασικά ως αναπληρώτρια, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, δε γνωρίζω αν, πότε και που θα με βρει η νέα χρονιά. Σίγουρα, ωστόσο, δεδομένης της θετικής ανταπόκρισης της πρωτοβουλίας από γονείς, παιδιά και Υπουργείο, αισιοδοξώ να το επαναλάβω στο μέλλον!